​

Na een drukke werkdag zijn we op weg naar huis. Doordeweeks rijden we dit mooie stuk van de Veluwezoom altijd voorbij. Maar dit keer staat de auto geparkeerd aan de kant van de weg. Hyperventilerend en misselijk en met een hoge hartslag, loop ik het bos in. Het wordt al donker, maar dat kan me niks schelen. Op dit moment ruik ik het bos niet, ik hoor geen vogels, ik zie de bomen niet eens. "Dit is het toppunt van door de bomen het bos niet meer zien", denk ik nog. Het was een paniekaanval, bovendien niet het enige signaal dat mijn lichaam gaf. Hoofdpijn, weinig eetlust, spanning in mijn buik, insomnia, een korter lontje. Ik zou het liefst al die lichamelijke- en emotionele alarmbellen negeren zoals ik gewend was, maar die tijd bleek voorgoed voorbij...
 

​

​
 

Mijn manager wilde dat ik die zomer halve dagen vanuit huis door bleef werken in plaats van me ziek te melden. "Anders lijkt het alsof je een hele lange zomervakantie hebt", zei ze. Ik kon wel janken, maar ja, nul komma nul assertiviteit, dus ik deed wat er werd gevraagd. Langzaam maar zeker vormden uitnodigingen om een kopje koffie te drinken, het in de rij staan bij de AH, en zelfs weekendjes weg, een nieuwe bron van stress. Dat was nieuw. Mijn eetlust was op dat moment verdwenen, ik hield mezelf staande op druiven en crackers. Binnen een half jaar was ik 10 kg afgevallen (dat dan weer wel) en ik kwam ondanks de mooie nazomer het huis niet meer uit. Pas toen mijn huisarts erop aandrong dat ik me ziek moest melden, viel het kwartje. 
 

​

Na mijn afspraak bij de huisarts stond ik buiten met de diagnose burn-out, het recept voor een antidepressivum en een doorverwijzing voor de GGZ. Er was een wachttijd van 4 maanden. De burn-out stelde mijn geduld behoorlijk op de proef. Als je een been breekt, wat ook niet wenselijk is, weet je doorgaans wat de herstelperiode is, bij een burn-out heb je geen idee. Mijn toenmalige werkgever was ook ongeduldig. Gedurende de wachttijd zocht ik naar manieren om de regie terug te pakken. Wanneer hielden die paniekaanvallen nou op? Ik maakte kennis met Mensendieck oefentherapie, osteopathie, EMDR en acupunctuur. Onbewust wist ik dat de burn-out bij de basis (en misschien nog wel dieper) aangepakt moest worden. Ik vulde mijn prikborden op Pinterest met nuttige informatie over voeding, extra vitaminen en mineralen, de werking van etherische oliën en mindfulness. Het lukt om cold turkey met roken te stoppen en ik verminderde drastisch mijn suiker inname. Ik keek lachfilms voor extra gelukshormonen en ik ontdekte de werking van vers citroenwater en magnesiumolie. Als ik de deur uit ging, tutte ik mezelf een beetje op (wat in sommige gevallen averechts werkte...).

DOOR DE BOMEN HET BOS NIET MEER ZIEN

ASSERTIVITEIT KWIJT

PINTEREST ALS RAADGEVER

​

Het antidepressivum heb ik met behulp van therapie niet hoeven gebruiken. De paniekaanvallen waren voor mij dé manier om naar de boodschap van mijn lijf te luisteren. Mijn miskraam tijdens het herstel van de burn-out was emotioneel het lastigst om te verwerken. De schuldgevoelens, het verdriet, en tegelijkertijd de hoop op een nieuwe gezonde zwangerschap; Voordat ik het verlies volledig kon loslaten, moest ik eerst die emotionele achtbaan in. Maar toen dat eenmaal was gelukt ervaarde ik een nieuwe vorm van vrijheid die ik tot dat moment nog niet kende.
 

​

​

Er brak een fase aan waarin ik leerde over zelfcompassie vs zelfmedelijden. Thuis kreeg ik onvoorwaardelijke steun en begrip van mijn liefde (ik ben écht  een bofkont). De twee experts die ik in de arm had genomen leerden mij de belangrijkste lessen tijdens het herstel van mijn burn-out; Namelijk mezelf op #1 te zetten, de regie te nemen en dat ik kon vertrouwen op mijn innerlijke kompas, in alles wat ik doe.  De burn-out en de miskraam leerden mij perfectionisme en controle los te laten. "I am a recovering perfectionst and an aspiring good-enoughist" (- Brene Brown).

​

​

Ben je anno nu 'zweverig' als je er hardop voor uit komt dat je op zoek bent naar verbinding met jeZelf of als je zegt dat je vaart op je innerlijke kompas? Iedereen heeft er een, het zorgt voor balans tussen gevoel en ratio, en dat is naar mijn idee alles behalve zweverig. De kunst is ernaar te luisteren en op basis daarvan de regie te nemen zodat jij je leven kan inrichten op de manier die het beste bij jou past. Ik heb geleerd dat wanneer je je laat leiden door externe invloeden in plaats van jouw innerlijke GPS, je het risico loopt dat iemand anders de regie over jou in handen neemt. In mijn geval was dat de druppel die de emmer deed overlopen, níet mijn zakelijke to-do list.
 

​

​

De verbinding met mijn innerlijke kompas is er. Ik heb de essentiële balans tussen controle en overgave gevonden.

Het nemen van de regie, en mezelf op #1 te zetten heeft me veel gebracht. Het belangrijkste was het besluit om destijds te vertrekken bij mijn toenmalige werkgever. Drie weken later, terwijl ik dacht dat het op 39 jarige leeftijd misschien niet meer voor mij was weggelegd, hadden we een jaar na de miskraam, een positieve zwangerschapstest in onze handen.

VRIJHEID

VERANDERING VAN LEEFSTIJL

ZWEVERIG?

ZELFREGIE: HET HERSTEL

Zoals zoveel vrouwen, voelde ik de druk om op veel terreinen tegelijk te presteren. De drang om controle te hebben over emoties en andere kwetsbaarheden zijn herkenbaar. Niet alleen omdat ik het proces heb doorleefd, maar ook door opgedane kennis tijdens mijn geaccrediteerde opleiding tot coach, doorzie ik sluiproutes, coping mechanismen wanneer het om omgaan met emoties gaat. Mijn coaching is niet provocatief, ik zal je met de juiste intentie, liefdevol confronteren met weerstand. Want, zonder wrijving geen glans...

ZONDER WRIJVING GEEN GLANS

Herken jij jezelf in mijn verhaal, en wil jij ook graag de regie nemen en jouw leven inrichten zodat het beter bij jou past?

Vraag dan hier jouw gratis Zelfregie Sessie aan.